Karantina | Kitap Yorumu

Hepinize merhabalar! Bugün Beyza Alkoç’un kaleme aldığı “Karantina” kitabını sizlere tanıtacağım. Düşüncelerimi merak ediyorsanız “Benim düşüncelerim neler?” kısmına bakabilirsiniz. Umarım severek okursunuz! Hemen geçiyorum bu kitabı incelemeye.

Ne anlatıyor?

Zeynep Akay ismindeki ana karakterimiz yeni okuluna kayıt olmuştur. Zeynep kendisini felaket mıknatısı olarak adlandırmakta. Sanırım haklı da. Çünkü okula adımını attığı gibi okulları karantinaya alınır. Bir hastalığın ortaya çıkması ile okuldaki öğrencilerin hepsi okulda karantina içinde kalırlar. Zeynep de ne yapacağını bilmeden sadece lavaboya gider ve klozetin kapağına oturup uyuyakalır. Uyandığında tüm elektrikler kesiktir. Haliyle korkup lavabodan çıktığında koridorda ilerlemeye başlar. O sırada karanlıkta, yerde yatan bir siluet fark eder. Siluetin yanına yaklaşınca bunun yerde öylesine yatan biri olmadığını anlaması ile nutkunun tutulması bir olur.

Yerde yatan bir cesettir.

Çığlık atacağı sırada ağzını kapatan bir el tarafından durdurulur. Arkasını döndüğünde elbette ilk başta herkesin düşüneceği gibi ağzını kapatan kişiyi katil sanır. Oysa ağzını kapatan kişi katil değil okulun “soğuk” ve “havalı” kişisi Onur Zorlu’dan başkası değildi. Zeynep sakinleştiğinde Onur ile konuşmaya başlarlar. Onur bu cesedi saklamaları gerektiğini, insanların bu cesedi görürlerse çıldıracaklarını ifade etti. Aynı zamanda Onur, Zeynep’i bu olayı kimseye ama kimseye anlatmaması için de tetikledi. Zeynep şok içerisinde ne olacağını bilmezken o sırada Onur’un arkadaşları Burak ve Mert’in yanlarına gelmesi üzerine ceset Burak ve Mert tarafından da bilinmeye başlanır. Kısa çaplı bir şoktan sonra bu dörtlü bir takım olur ve cesedin kimse tarafından bilinmemesini sağlamaya karar verirler. Böylece Zeynep ve hayatına giren bu üçlü hiç de normal olmayacak yeni hayatlarına doğru yavaş yavaş yürümeye başlarlar…

Benim düşüncelerim neler?

Karantina’ya karşı aşırı derecede önyargılıydım. Çünkü Beyza Alkoç’un “Asansör” kitabını bir yere kadar okumuştum ve kitabı yarım bırakıp hayatımda okuduğum en kötü kitap diye adlandırmıştım Asansör’ü. Hala da öyle düşünüyorum açıkçası. Ama Karantina’ya birazcık haksızlık ettiğimi fark ettim. Kitabı 2 günde bitirdim. Arkadaşımdan ödünç almıştım. İlk sayfalarını sevemedim. Çok fazla küfür vardı ve Onur karakterinin baskın çıkmaya çalışan “klasik watpadd” erkeği rolündeki kişiliğini hiç beğenmemiştim. Ama kitabın ortalarına geldiğimde kitabı elimden bırakamadım. Çok akıcı, çok heyecanlı ve sırlarla dolu devam etti. Konusu çok güzeldi ama dediğim gibi ilk başlarda da olan ve kitabın çoğunluğunda da devam eden aşırı küfür olayı ve Onur Zorlu karakterinin ilk halleri dışında pek fena bir kitap değildi. Önerir misin diye sorsanız açıkçası ne diyeceğimi bilemem. Ortadayım Karantina’ya karşı. Ne çok sevdim ne de sevmedim. Boşluktayım kısacası. Beyza Alkoç’a karşı önyargılarımı sildi ama onun dışında dediğim gibi ortada kaldım. Sanırım pek önerebileceğim bir kitap değil.

Çerezlik bir gençlik romanıydı. Okudum, bitirdim ve direkt bloğuma yazdım. Umarım bu incelememi beğenirsiniz. Siz bu kitabı sevmiş olabilirsiniz, saygı duyarım. Ama sanırım o kadar da benlik bir kitap değildi.

Kendinize çok iyi bakın, sağlıcakla ve sevgiyle kalın!

Alıntılar

“Gözler değildi belki de önemli olan, bakışlardı.”

“Geçmişi çamaşır suyuyla yıkayamıyor, bir şömineye atıp yakamıyorduk. Elimize bir makas alıp geçmişi paramparça edemiyorduk. Geçmişi bir halının altına saklayamıyorduk. Dünya üzerindeki en büyük gerçeklik geçmişti ve biz bu gerçekliğin üstüne hangi tabloyu asarsak asalım kapatamıyorduk. Geçmiş, yaşanmıştı. Ve her zaman oralarda bir yerde duruyor olacaktı… Hayatımızın en derin ve en göze batan köşesinde.”

“Bir savaşın seslerini duymak istiyorsanız, kulaklarınızı savaş alanına değil; savaşların ardında kalanlara vermeniz gerekir. Arda kalanların çığlıkları, ağlayışlarıdır esas savaşın sesleri. Bir at ayağında gizli değildir savaş, acı bir çığlıkta gizlidir.”