Yansıma, Yanılsama

Çimenlere bastığında çıkan hafif hışırtıdan başka ses yoktu etrafta. Ağaçlar sıktı. Arka fonda hafiften gelen kuş sesleri biraz zor olsa da dikkat kesildiğinde duyulabilirdi. Yine de çimen seslerinin hem basıldığında hem de rüzgâr çıktığında çıkardığı seslerin yanında, kuşların sesleri pek de duyulmuyordu.

Abby yavaşça ilerlemeyi sürdürdü. Oval yakalı bluzunun içerisine dolan rüzgârla serinlediğini ve kendine geldiğini hissediyordu. Daha çok kendisiydi sanki. Kollarını açtı. İyice rüzgârı hissetti. Onu tanımlayacak birkaç söz bulunacak olsaydı dramatik, aşırı duygusal ve birçok konuda birçok şeyi abartan biri olduğunu söylerlerdi. Abby bu tanımlamalardan rahatsız değildi. Dramatikse dramatikti, duygusalsa duygusaldı ve eğer abartılıysa abartılıydı. Hangimiz değildik ki?
Ağaçların seyrekleşmesiyle bir göle çıktı. Ağaçlar seyrekleşmişse de var olan ağaçlar oldukça gür yapraklara sahipti. Koyu yeşil tonlarının hâkim olduğu bu manzara nefes kesiciydi.

Ağacın altına oturdu, sırtını sert kabuğa dayadı ve gölü izlemeye başladı. Telefonunu kenara koydu. Zaten kimse aramayacak, yazmayacaktı. Boşuna ümit etmesine gerek yoktu. Onu merak eden çoktan ederdi.

Biraz daha oturduktan sonra aklına daha iyi bir fikir gelmediğinden göle doğru ilerledi. Gölün yüzeyine vuran güneşten ötürü göl sanki parıldıyormuş gibi görünüyordu. O kadar berrak o kadar temizdi ki içindeki renkli balıklar görülebiliyordu. Sürüler halinde yüzüyor, birlikte tek bir vücut oluyorlardı adeta.

Gölün yüzeyine bakmaya başladı. Yansımasıyla karşılaştı.

Son birkaç ayda oldukça kilo almıştı. Düzensiz uykularından ötürü gözleri şişmişti ve kendini pek de iyi hissetmiyordu. Sporu bırakmıştı, insanlara daha az kendini açar olmuştu ve birçok şeyi ertelemeye başlamıştı. Evet, insanlara daha az kendini açıyordu. Ama bir kişi dışında.

O da kendisi gibiydi. Hatta onun kopyasıydı. Abby, doğru kişiyi bulduğunu düşünmüştü.

Ama sürekli aynı hataya düşmüyor muydu zaten? Kimse kendisi gibi birini bulamazdı. Herkes karşıdaki kişinin kendisi gibi olduğuna inandırırdı kendini. Çünkü inanmak isterdi. Bu sevgi kavramından kıt dünyada sevilebileceğine inanan aptalların en büyük bahanesiydi “inanmak”.

Göle düşen gözyaşıyla göl halka halka dalgalandı. O sırada Abby kendi yansımasının yok oluşunu izledi.

Artık kendi yansıması yoktu gölde.

Kuzgun karası saçları, koyu kahve gözleri, içine çökmüş yanaklarıyla o vardı artık. İnandığı, inanmak istediği kişi.

Dolgun dudaklarıyla o kadar güzel gülümsüyordu ki…

Birçok kişiye göre pejmürde görünen bu kişi Abby için zarafet kavramının ta kendisiydi.

Kendisine bakan bu yüze dayanamıyordu. Bir insan hem bu kadar yakın hem bu kadar uzak nasıl olabilirdi?

Dokunmaya korkuyordu göle. Ya O da kendi görüntüsü gibi dağılır, yok olursa?

Bakmaya devam etti. Gözlerinde hayallere daldı. Nasıl da yorgun, nasıl da umursamazlardı! Bu hayata olan nefreti, omuzlarında taşıdığı tüm yük yansımıştı sanki onlara. Abby yüzünü daha da yaklaştırdı. Öyle ki biraz daha başını eğse göle değecekti yüzü.

Gözlerini kapattı. Duyuları açıktı. Doğayı dinledi, artık kuşların cıvıltısı daha gürültülü çalılar ise isyankâr bir şekilde bir o yana bir bu yana sallanıyorlardı. Rüzgâr yüzünü yalıyordu. Sanki duyguları doğaya yansıyordu. Sanki doğa onu anlıyordu.

Korkuyordu. Çok korkuyordu. Ama umursamadı. Artık kendisinin de umursayacağı bir şey kalmamıştı. Dudaklarını yavaşça Yansımadakinin dudaklarına değdirdi. Dudaklarıyla beraber yavaşça yüzü de göle doğru iyice gömüldü. Suyun buz gibi soğukluğu yüzüne çarparken tüm duyuları iyice harekete geçmişti.

Tüm vücudu suyun içindeydi artık. Ani bir korkuyla doldu kalbi. Deli gibi çarpıyor, göğüs kafesini delip geçiyordu adeta. Suyun yüzeyine çıkıp kendini kurtarmak, yukarıdaki dünyaya geri dönmek istiyordu.

Ama o sırada yine Onu gördü.

Kendisine ellerini uzatmış, o güzel dudaklarıyla koskocaman gülümsüyordu Abby’e.

Abby’nin elleri titriyordu. Ya yine yarı yolda bırakılırsa?

Elleri yavaşça diğerinin ellerine uzandı.

Işık gölün içinden yüzüne vuruyordu. Gözleri güneş kadar parlak, saçları etrafında süzülüyordu. Gülümsemesi aynı şekilde hala yüzündeydi. Abby’e güven veriyor, hiçbir şeyi kafasından kurmadığını, ona güvenebileceğini söylüyordu adeta.

Abby Ona güvendi.

Ellini tuttu. İçinden bir akımın geçtiğini hissediyor, vücudunun artık üşümediğini hissediyordu. Gözlerini yavaşça kapattı ve usulca gülümsedi. Ona güveniyordu, gerçekliğine inanıyordu. O, gerçekti. Hem de hiç olmadığı kadar.

Bir daha da gözlerini açmadı zaten.

Yazan: Eylül Su Arslan